Eleonora Kasznica urodziła się 11 czerwca 1928 roku w Poznaniu, w rodzinie profesora Stanisława Kasznicy, prawnika, dwukrotnego rektora tutejszego Uniwersytetu. Do wybuchu II wojny światowej uczęszczała do Prywatnej Szkoły Powszechnej Koedukacyjnej przy Placu Asnyka w Poznaniu. W 1939 r. wraz z rodziną została wysiedlona przez Niemców do Generalnego Gubernatorstwa. W Warszawie kontynuowała nauczanie w tajnej szkole hrabiny Cecylii Plater – Zyberkówny. Brała udział w Powstaniu Warszawskim jako Pomoc Żołnierska w III Zgrupowaniu „Konrad”, w Grupie Bojowej „Krybar”. Jako ostatnia wraz ze swym ojcem widziała błogosławionego o. Michała Czartoryskiego. Była jednym ze świadków w procesie beatyfikacyjnym O. Michała, wspierając w znaczący sposób go finansowo (Inf. książka ,,Pasja Michała” Marcina Brzezińskiego str.177 - o. B. Mazur). Po wojnie wróciła do Poznania i rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno – Przyrodniczym. Studia ukończyła w SGGW w Warszawie, uzyskując tytuł magistra, inżyniera. Pracowała w majątku Instytutu Zootechniki w Rossosze, następnie jako starsza asystentka w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie. W 1959 roku została wraz z Anną Sochocką, absolwentką WSR, oddelegowana do pomocy przy organizowaniu domu samotnej matki w Słomniczkach koło Słomnik w powiecie Miechów. Pomysłodawczynią tego pomysłu była dr. Wanda Półtawska, a ideę poparł ówczesny biskup Karol Wojtyła. Obiektem kierowała Zofia Sadowska, późniejsza wielka przyjaciółka Eleonory Kasznicy. Historię życia Zofii Sadowskiej wraz z relacją z ich wspólnego działania nad zorganizowaniem domu w Słomniczkach opisała Eleonora Kasznica we wspomnieniu o Zofii Sadowskiej pt. „Pomimo gorzkich prób, ach dobrą zawsze bądź”. Całe życie walczyła o rehabilitację przyrodniego brata, Stanisława Józefa Kasznicy, ostatniego komendanta Narodowych Sił Zbrojnych, zamordowanego na mocy wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego z 12 maja 1948 roku (20 sierpnia 2009 prezydent Lech Kaczyński odznaczył Stanisława Kasznicę Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski). W celu upamiętnienia wybitnych zasług swojego ojca Stanisława Wincentego opracowała wstęp do jego Autobiografii, opublikowanej w 1995 r. w: „Analecta. Studia i materiały z dziejów nauki” oraz opracowała materiały dotyczące działalności naukowej i publicznej profesora Kasznicy przy okazji publikacji dzieła Profesora: „Władza”, wydanego 1996 roku. Współpracowała z ks. Pałygą przy opracowywaniu książki o profesorze Kasznicy „Człowiek wiary głębokiej”. Udzielała licznych wywiadów i informacji o rodzinie, na podstawie których powstały między innymi takie książki jak „Wyklęte życiorysy” Jolanty Drużyńskiej i Stanisława M. Jankowskiego (rozdział „Termopile pułkownika Kasznicy”), „Druga Wojna Światowa. Wspomnienia spisane na podstawie codziennych notatek” Marty Szczesiak Ślusarek. „Co pozostało? O rodzinach Kaszniców, Durskich i Szymańskich” Teresy Krokowicz. Jako świadek historii brała udział w spotkaniach z młodzieżą inicjowanych przez Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej, podczas których opowiadała uczniom o warunkach funkcjonowania podczas okupacji niemieckiej. Zmarła w Warszawie 7 lipca 2016 roku, pochowana w grobie wraz ze swoją wieloletnią przyjaciółką Zofią Sadowską na Cmentarzu Komunalnym Północnym.

Opracowanie: Teresa Krokowicz, Marta Szczesiak - Ślusarek