Marek odszedł nagle, zaskakując swoim odejściem wszystkich, bliskich, znajomych i przyjaciół. Wiemy jak bardzo interesował się kulturą, ale również historią. Nie było w Poznaniu imprezy kulturalnej na której by nie był lub o której nie słyszał. Poznałam go stosunkowo niedawno, w 2013 roku, w klubie Blue Note, na jakiejś imprezie charytatywnej. Wtedy wspomniałam mu o inicjatywie upamiętniania wybitnych postaci zasłużonych dla Wielkopolski. Markowi bardzo spodobał się ten pomysł i w Głosie Wielkopolskim zaczął zamieszczać anonse zapowiadające kolejne spotkania z cyklu W Imię Dobra Wspólnego, które odbywały się w kościele Wszystkich Świętych na Grobli w Poznaniu. Często pisał z nich relacje.
Marek był niezwykłym dziennikarzem: bardzo skromnym, pracowitym, rzetelnym, a równocześnie życzliwym i spokojnym. Tak go postrzegałam. O takich ludzi, w tym zabieganym i zagonionym świecie, niestety jest coraz trudniej. Wszystkim będzie nam brakowało, jego uśmiechu, spokoju i życzliwości… Zostawił po sobie pustkę, a może też przesłanie, że w tym szaleńczym pędzie dnia codziennego, gubimy często, to co najcenniejsze- wzajemne relacje. Miejmy nadzieję, że pamięć o Marku na długo pozostanie z nami.
Teresa Krokowicz
Niżej prezentujemy państwu artykuł jaki ukazał się na łamach "Głosu Wielkopolskiego", wsopminający zmarłego 15 sierpnia 2020 roku, Marka Zaradniaka oraz wybrane zdjęcia z pogrzebu.
Nie żyje Marek Zaradniak. Dziennikarz, którego znali wszyscy
Marek Zaradniak
W sobotę 15 sierpnia, w wieku 64 lat, zmarł Marek Zaradniak. Był poznańskim dziennikarzem zajmującym się tematyką kulturalną, absolwentem X LO i historii na UAM. Pracował m.in. w „Gazecie Poznańskiej”, „Expressie Poznańskim” i „Głosie Wielkopolskim”. Nie było koncertu i ważnej imprezy kulturalnej, na którą nie zaproszono by Marka.
Brakuje słów, by opisać Marka. Jeszcze we wtorek rozmawialiśmy, planując na piątkowe wydanie „Głosu Wielkopolskiego” rozmowę z gwiazdą. Bo tych Marek znał najwięcej. Artyści polskiej estrady szanowali Marka za jego niesamowitą wiedzę muzyczną, rzetelność i przychylność. Z wieloma z nich się przyjaźnił. Gdy ponad 20 lat temu zaczynałam pracę w „Gazecie Poznańskiej” zaimponował mi znajomością z Czesławem Niemenem, którego muzykę bardzo lubię. Przyjaźnił się z Marylą Rodowicz i Kayah. Szanował twórczość poznańskich raperów. Cenił Jana A.P. Kaczmarka.
Marka znajomości nie miały jednak, jak to się często zdarza, charakteru pokoleniowego. Zmieniał się świat, zmieniała się scena muzyczna, a Marek nawiązywał znajomości z kolejnymi generacjami artystów. Bo także niezwykła otwartość umysłu była jedną z jego cech.
O rozległości jego zainteresowań świadczy choćby fakt, że wprowadzał naszych czytelników, a przy okazji nas - swoich kolegów - w historię i współczesność poznańskich Żydów. Poznańska Gmina Żydowska mogła go uważać za swego przyjaciela. Podobnie jak poznańscy Bambrzy.
Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju, więc na co dzień zalety Marka zapewne bardziej doceniali ci, o których pisał niż środowisko dziennikarskie. Nam - jego kolegom - zwłaszcza tym którzy pracowali z nim od lat, jego zalety jakby się opatrzyły. Po prostu wiedzieliśmy, że nawet ci artyści, którzy na co dzień nie udzielają się w mediach lub rzadko znajdują czas dla dziennikarzy z nim porozmawiają zawsze. Zresztą on w przeciwieństwie do innych wiedział z wyprzedzeniem kiedy będą pracować nad nową płytą czy spektaklem, kiedy i dokąd wyjadą na wakacje, znał terminy tras koncertowych.
Znał też wiele prywatnych tajemnic, z których jednak nigdy bez zgody zainteresowanego nie zrobił użytku na łamach. Dla artystów był czułym, choć często bardzo krytycznym obserwatorem.
Jak wielu innych niezwykłych ludzi przez większość życia zmagał się też ze swoimi demonami. Walczył z nimi dzielnie i choć nieraz była to ciężka walka nie pozwolił im zawładnąć swoim życiem.
Ostatnio narzekał na kłopoty z ciśnieniem. Gdy w czwartek rozmawialiśmy o piątkowym koncercie Ani Dąbrowskiej i sobotniej inauguracji Akademii Gitary, na które się wybierał, poprosiłam, żeby dbał o siebie. Powiedział: nie martw się, u mnie wszystko w porządku...
Tak Marka wspomina Marcin Kostaszuk, zastępca dyrektora Wydziału Kultury UMP, a wcześniej wieloletni kolega zza biurka i szef działu kultury w Głosie Wielkopolskim:
Marek Zaradniak był naszym Stevem Buscemi - mistrzem epizodu. Wypełniał każdą lukę na stronie, zajmował na koncertach miejsce dla prasy, z którego nikt nie skorzystał, bywał na każdej konferencji, na którą innym nie chciało się wybrać. Był ostatnią nadzieją zarówno dla redaktorów, jak i artystów i organizatorów - nigdy nie odmawiał wzięcia na siebie dodatkowej pracy.
Nigdy też nie narzekał na jej ilość. Ładnych kilkanaście lat temu, jako smarkaty szef Marka, poprosiłem go, żeby w końcu wziął urlop, bo ma niewykorzystane jakieś obłędne 180 czy 190 dni. Po długich namowach zgodził się, wypisał kartkę, pożegnał. Na drugi dzień pierwszą osobą, którą spotkałem na Grunwaldzkiej 19 był oczywiście Marek. „Przecież miałeś być na urlopie?”. „No tak, oczywiście, to ja sobie dziś wyjdę o 14” - odrzekł urlopowany Marek.
Legendarna była jego książka telefoniczna, zrazu w notesie, potem w komórce. Miał numery do wszystkich świętych, niektórzy przysięgają, że gdy poproszono go o kontakt do pewnego pana Janowskiego, Marek pracowicie przeglądając kontakty mamrotał: „Jan Borysewicz, Jan Englert, Jan Paweł II, o jest Janowski”.
Najważniejsze było jednak, że gdy dzwonił do tych wszystkich świętych, można było być pewnym, że odbiorą i wywiad ukaże się w terminie, a wśród konwencjonalnych pytań zawsze znajdzie się jedno, które zaskoczy zarówno adresata, jak i czytelników. Jeszcze za czasów pracy w „Gazecie Poznańskiej” Marek wybrał się na konferencję artysty raggamuffin Shaggy’ego, który miał zagrać koncert w Arenie. Pod chmurę dreadów autora „Boombastic” pofrunęło od Marka śmiertelne poważne pytanie „Kim dla ciebie jest Bob Marley?”, po czym cała sala spadła pod stoły ze śmiechu. A potem Shaggy udał się na próbę dźwięku, podczas której spadła na niego konstrukcja sceny - newsa miał tylko Marek, bo reszta dziennikarzy szybko leciała gdzieś indziej, a jemu intuicja podpowiadała, by jeszcze chwilę zostać. Takich anegdot jest mnóstwo.
Nie mam wątpliwości, że w niebie Marek szybko okaże się niezastąpiony. Wszak ma numery do wszystkich świętych (z JPII na czele), no i gdy ktoś tu na dole naprawdę pięknie zaśpiewa na chwałę Pana, on to doceni i odnotuje.
Żegnaj Marku.
Autor: Katarzyna Sklepik.
Waldemar Wylegalski
Waldemar Wylegalski
Waldemar Wylegalski