Wielki polski patriota, filozof, uczony, publicysta, działacz społeczny i polityczny. Urodzony 8 kwietnia 1807 r. w Poznaniu w ubogiej rodzinie rzemieślniczej. Jako jeden z najzdolniejszych uczniów ukończył poznańskie gimnazjum św. Marii Magdaleny. Studiował filologię klasyczną i filozofię na uniwersytecie berlińskim. Był jednym z ulubieńców G.W. Hegla. W 1830 r. uzyskał doktorat. Następnie udał się w podróż po Europie Zachodniej, aby kontynuować działalność naukową. Na wieść o wybuchu powstania listopadowego wrócił do kraju i jako jego waleczny uczestnik został odznaczony krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania internowany w Galicji, a następnie na kilka miesięcy uwięziony przez władze pruskie w Magdeburgu. Mimo starań nie znajduje stałego zatrudnienia na stanowisku nauczyciela, a także nie uzyskuje profesury na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dwukrotnie żonaty: pierwsza żona Elżbieta z Jaworskich zmarła krótko po ślubie, z drugą, Marią z Szumanów, miał cztery córki i dwóch synów. Od 1838 r. związany ze środowiskiem intelektualnym Poznania, bierze udział w odrodzeniu umysłowym Wielkiego Księstwa Poznańskiego, współpracuje z Karolem Marcinkowskim. Jest autorem znakomitych rozpraw: O odwadze cywilnej (1843), O miłości ojczyzny (1844), Filozofia i krytyka (1845–1850), O wychowaniu ludów (1843). W latach 1849 - 1850 redagował Dziennik Polski. Równocześnie z pracami filozoficznymi oraz aktywnością społeczną prowadził tajną działalność polityczną. Za działalność konspiracyjną w ramach Towarzystwa Demokratycznego Polskiego (lata 40. XIX wieku) został skazany na 20 lat więzienia. Uwolniony po trzech miesiącach w 1848 r. dzięki rewolucji berlińskiej. Podczas Wiosny Ludów podjął ponownie aktywność polityczną. Działał w powstałej w 1848 r. Lidze Polskiej, potem od 1849 r. jako poseł w pracach sejmu pruskiego, gdzie kilkukrotnie powierzono mu funkcję prezesa Koła Polskiego. W 1850 r. przeniósł się do Czeszewa pod Wągrowcem, do majątku żony, gdzie zastało go powstanie styczniowe. Wzięło w nim udział dwóch jego synów, z których jeden zginął. Od 1857 r. współzałożyciel oraz członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, gdzie od 1868 r. pełnił funkcję prezesa, którą piastował do śmierci. Zmarł 9 czerwca 1875 r. w swoim dworku w Brdowie. Pochowany w kościele w pobliskim Czeszewie.

Opracowano na podstawie:
- A. Wojtkowski, Karol Libelt (w 50 rocznice śmierci), Poznań 1925.
- K. Suchan, Winieta, nr 2. 2007.
- Z. Grot, Życie i działalność Karola Libelta, PWN Warszawa - Poznań 1977.
- www.ptpn.poznan.pl
- www.teologiapolityczna.pl