Dominikanin (Zakon Braci Kaznodziejów), doktor teologii, duszpasterz akademicki w Poznaniu, rekolekcjonista, prozaik i autor licznych artykułów, twórca i animator ośrodków duszpasterskich na Jamnej, w Hermanicach i nad Lednicą, organizator corocznych spotkań młodych Lednica 2000 pod Bramą - Rybą (Bramą III Tysiąclecia), twórca Domu Jana Pawła II nad Lednicą.

Kalendarium

1948      Urodzony 8 lutego w Prudniku (woj. opolskie) z ojca Stanisława Góry i matki Heleny z domu    Plezia. Ochrzczony przez stryja ks. Jana Górę 28 lutego 1948 roku w prudnickiej farze prowadzonej przez dominikanów.

1955      Początek nauki w Szkole Podstawowej nr 1 w Prudniku.

1960      Ministrant przy kościele parafialnym pod wezwaniem św. Michała Archanioła Prudniku.

1962      Rozpoczęcie nauki w Liceum Ogólnokształcącym w Prudniku.

1965      Dyplom w klasie klarnetu w Szkole Muzycznej I stopnia w Prudniku.

1966      Maj - matura w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 w Prudniku.

               Sierpień - wstąpienie do nowicjatu Zakonu Braci Kaznodziejów w Poznaniu.

1967      Pierwsze śluby zakonne w klasztorze poznańskim.

               Rozpoczęcie studiów filozoficznych w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Ojców Dominikanów w Krakowie (do 1974 r.).

1970      Debiut w „Przewodniku Katolickim” artykułem o krakowskim klasztorze Mój dom.

1972      Debiut w „Tygodniku Powszechnym” nr 37/1233 z dnia 10 września 1972 artykułem Kalwaryjskie pątnice.

               28 października — śluby wieczyste na ręce generała zakonu dominikanów Aniceta Fernandeza w poznańskim klasztorze.

1973      Debiut w pierwszym numerze miesięcznika „W drodze” artykułem Świadkowie, czyli ci, którzy widzieli.

1974      8 czerwca — święcenia kapłańskie z rąk ks. biskupa Juliana Groblickiego w kościele XX Misjonarzy na Stradomiu w Krakowie.

               9 czerwca — msza prymicyjna w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Michała Archanioła w Prudniku.

               Wrzesień - pierwsza asygnata do klasztoru w Tarnobrzegu, nauka religii w szkołach podstawowych w klasie VI i VII. .

1975      Asygnata do klasztoru św. Jacka na Starym Mieście w Warszawie, początek studiów doktoranckich.

1976      Obrona pracy magisterskiej na wydziale teologicznym Akademii Teologii Katolickiej (ATK) w Warszawie.

1977      Asygnata do klasztoru Matki Bożej Różańcowej w Poznaniu.

               Początek duszpasterstwa młodzieży szkół średnich w Poznaniu (do 1987 r.).

1981      Tytuł doktora teologii za pracę Sylwetka biskupa w XII i XIII-wiecznej Polsce na podstawie Kronik i Żywotów Świętych na wydziale teologicznym ATK w Warszawie. Debiut książkowy - Mój dom ukazuje się w wydawnictwie Znak.

1983      Książka Mój świat.

               Nagroda literacka Fundacji im. Kościelskich w Genewie za książkę Mój dom.

1984      10-lecie kapłaństwa.

1984      Początek duszpasterstwa akademickiego w Poznaniu. Pierwsze coroczne letnie młodzieżowe kolokwia w Hermanicach. Współorganizator VI Światowego Dnia Młodzieży na Jasnej Górze, autor tekstu hymnu Abba, Ojcze.

1992      Otrzymanie pozwolenia na przejęcie wzgórza i starej szkoły na Jamnej. Twórca Domu Świętego Jacka - ośrodka duszpasterskiego na górze Jamna.

1994      20-lecie kapłaństwa.

1995      Pomysłodawca Bramy Trzeciego Tysiąclecia nad Jeziorem Lednica i corocznego spotkania młodych oraz wyboru Chrystusa.

1996      Wyróżnienie w konkursie „Małe Ojczyzny. Tradycja dla przyszłości”, organizowanym przez Fundację Kultury. Akademia Małych Ojczyzn, Toruń.

1997      Pierwsze spotkanie młodych nad Lednicą koło Gniezna, dokąd 2 czerwca przyleciał helikopterem Święty Jan Paweł II.

               Gigant 1997 - nagroda „Gazety Wyborczej” w Poznaniu za „poznański styl pracy”.

1998      Wyróżnienie im. Eudoksji Rakowskiej przyznane przez Niezależną Fundację Popierania Kultury Polskiej Polcul w Warszawie. Honorowe Obywatelstwo Gminy Zakliczyn nad                Dunajcem.

1999      Książka Góra albo jak wyżebrać niebo i człowieka napisana razem z Janem Grzegorczykiem.

               Rozpoczęcie budowy Sanktuarium Matki Niezawodnej Nadziei na jamneńskim wzgórzu. 16 czerwca - przylot Ojca Świętego Jana Pawła II na Jamną.

2000      Nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka.

2001      Tytuł „Zasłużony dla Miasta Poznania”.

               Książka Ryba to znaczy Chrystus napisana razem z Janem Grzegorczykiem.

               Nagroda im. ks. Piotra Wawrzyniaka.

               3 maja — poświęcenie Kościoła na Jamnej przez Prymasa Polski Kardynała Józefa Glempa.

2003      Katechizm Ruchu Lednickiego Wybierz Chrystusa.

               Nagroda Pracy Organicznej przyznana przez „Głos Wielkopolski”.

               Nagroda Wielkiej Pieczęci Miasta Poznania przyznana przez prezydenta Miasta.

2004      Album Lednica przygotowany wspólnie z Adamem Bujakiem 30-lecie kapłaństwa.

2005      Nagroda za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego.

               Tytuł Lidera Pracy Organicznej - statuetka Honorowego Hipolita.

               Wyróżnienie i nagroda Episkopatu TOTUS.

2007      Honorowe Obywatelstwo Miasta Poznania - tytuł przyznany przez Radę Miasta Poznania jako wyraz wdzięczności za 30 lat pracy duszpasterskiej i wychowawczej z poznańską młodzieżą i studentami oraz za promowanie Poznania w Polsce i Europie. Krzyż ECCE HOMO, Tomaszów Mazowiecki.

               Statuetka Anioła Toruńskiego.

2008      Honorowe Obywatelstwo Prudnika.

2010      Honorowe Obywatelstwo Powiatu Tarnowskiego za przywrócenie Jamnej do życia.

2011      Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne osiągnięcia w kształtowaniu postaw patriotycznych i moralnych młodzieży oraz dokonania w pracy duszpasterskiej”, przyznany przez Prezydenta RP.

               Książka Listy - bibliofilskie wydanie Rara Rarissima – Listy od Ojca Świętego Jana Pawła II, listy do Ojca Świętego Jana Pawła II.

2014      40-lecie kapłaństwa.

2015      6 czerwca - XIX Spotkanie Młodych Lednica 2000.

               21 grudnia - zmarł podczas odprawiania wieczornych rorat w kościele dominikańskim w Poznaniu. Pochowany został pod BRAMĄ - RYBĄ na Polach Lednickich.

               30 grudnia - Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył pośmiertnie ojca Jana Górę Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródło: Wojciech Wiśniewski, Zapisane kartki ojca Jana Góry, Wydawnictwo LTW, 2016.

Tekst napisany z okazji rocznicy śmierci Ojca Jana

Nigdy nie pisałam o Ojcu Janie. Trudno było i jest nadal myśleć o Nim w czasie przeszłym. Tak naprawdę to poznałam Go w 1998. Była wiosna. Ojciec w jakimś programie telewizyjnym, pewnie w Teleskopie, mówił z pasją o kolejnym spotkaniu młodych na Lednicy. Mówił o przygotowaniach. Ze strzępów informacji zakodowałam, że jest potrzebny papier na śpiewniki. Krótka rozmowa z mężem: jedź zapytaj; co i ile potrzebują?. I to był początek, a potem blisko 17 lat przeżytych w łączności z Ojcem; Lednica, Jamna, spotkanie z Ojcem Świętym w Bydgoszczy, pielgrzymka autokarowa do Rzymu, pogrzeb Jana Pawła II, a potem beatyfikacja i wiele innych. To takie kamienie milowe naszej znajomości- wielkie przeżycia, wielkie wzruszenia, ogromne emocje. Nasze życie rodzinne nie pozwalało na to, abyśmy mogli być z Ojcem, stale, na co dzień, tak jak otaczająca Go, pracująca z nim młodzież. Teraz z perspektywy czasu, można się zastanawiać, czy nie trzeba było czerpać więcej, bywać częściej, być może?. Mówiliśmy o sobie, że jesteśmy ,,żołnierzami rezerwy”, zawsze gotowi do pomocy. A Ojciec? Cóż stanął na naszej drodze, na mojej drodze, nagle, bardzo intensywnie. Czy to przypadek, ta nagle zasłyszana prośba o papier?. Dzisiaj jestem pewna, że nie. W Ojcu zobaczyłam człowieka ogarniętego pasją, pasją tworzenia, zakochanego w Bogu i w Jego Słudze Janie Pawle II. Człowieka walczącego o to, abyśmy umieli dostrzec tę wielką miłość Boga do człowieka. Uczył nas, że nic co dobre i wartościowe nie przychodzi łatwo. Nowe życie rodzi się w bólach…. Zachęcał do pracy nad sobą i dla innych. Podsuwał pomysły, czasem je podkradał, bo nigdy nie umiał spocząć. Wiecznie na posterunku, aż do tego pamiętnego wieczoru, kiedy w słuchawce usłyszałam: przyjeżdżajcie do ,,Oczka”, Ojciec Jan nie żyje. Wszystko co było potem pamiętamy, to ciągle świeża rana. Odszedł podobnie jak mój Ojciec w 1975 roku, kiedy ja miałam lat 20, a on 67. W obu przypadkach śmierć przyszła niepodziewanie, Ojciec Jan i mój Ojciec mieli tyle samo lat. Żadnemu nie zdążyłam powiedzieć jak bardzo byli dla mnie ważni. O moim Tacie pisałam z czułością w książce ,,Co pozostało? O rodzinach Kaszniców, Durskich i Szymańskich” do napisania, której zachęcił mnie Ojciec Jan. O Nim piszę teraz, pierwszy raz. Pomimo niewielkiej różnicy wieku, był dla mnie Ojcem. Dzięki niemu poznałam co to jest wspólna praca, śpiew, modlitwa i przyjaźń. Przy nim czuliśmy się potrzebni, ważni, kochani. Umiał, jak prawdziwie kochający ojciec, pokazać co w życiu jest ważne. Uczył szacunku dla tradycji, kultury, nie cierpiał bylejakości. Wiedział, że diament, aby błyszczał trzeba oszlifować, a rudę wypalić, aby stała się szlachetna. Na pochwały trzeba było ciężko pracować, co nie zawsze było łatwe. Pamiętam jednak tą radość i niekłamaną dumę, kiedy widział jak jego podopieczni wzrastają. Są ludzie po których pozostaje pustka, której się nie da niczym zastąpić. Często za życia niedoceniani, są tymi za którymi tęsknimy najbardziej. Pozostaje tylko nadzieja, że ta tęsknota ustanie, kiedy wszyscy spotkamy się w Domu Ojca.

,,Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą

Zostają po nich buty i telefon głuchy”                        Ks. Jan Twardowski

Autor: Teresa Krokowicz.